De natuurlijke behandeling van epilepsie bij katten

Epilepsie of vallende ziekte is een aandoening van de hersenen, gekenmerkt door aanvallen of episodes. Epilepsie kan worden onderverdeeld in primaire en secundaire epilepsie. Primaire epilepsie is een aangeboren vorm en is bij de kat zeldzaam. Primaire epilepsie begint meestal op jonge leeftijd. Bij secundaire epilepsie is er een onderliggende ziekte aanwezig. Deze vorm kan op eender welke leeftijd optreden en is bij katten meestal een gevolg van een virusinfectie (FIP, Leucose) of een tekort aan vitamine B1 (thiamine).

Epilepsie bij katten is zeldzaam en is soms erg moeilijk vast te stellen. Als het voorkomt krijgt de aangetaste kat op onregelmatige tijdstippen epileptische aanvallen. Epilepsie bij katten is vaak partiƫle epilepsie. De symptomen zijn dan niet aan beide zijden van het lichaam hetzelfde (asymmetrisch). Een epileptische aanval kan zich uiten als een abnormaal gedrag, verminderd bewustzijn, spiertrekkingen (die soms erg hevig kunnen zijn), fietsbewegingen, speekselen en ontlasten. De typische epileptische aanval zoals bij honden en mensen, komt bij katten niet zo vaak voor. De dieren vallen dan neer en beginnen hevige fietsbewegingen te maken met de kop achterover getrokken. Deze aanval duurt maximaal 30 seconden en is volledig pijnloos voor het dier, hoewel het er soms uitziet alsof het dier erg lijdt. De dieren zijn buiten bewustzijn tijdens een aanval.

Een gevaar van epilepsie is de mogelijkheid op een status epilepticus. Dit is een aanval die veel langer duurt dan normaal en kan levensbedreigend. Een status epilepticus is altijd een spoedgeval, maar komt gelukkig niet vaak voor.

Behandeling: Primaire epilepsie kan worden behandeld met tranquicur. Bij secundaire epilepsie zal men de onderliggende ziekte worden behandeld (hepacur of urogenicur) en wordt tranquicur gegeven ter ondersteuning van de conditie.